تأثیر سطوح هیدروکربن های نفتی بر صفات مورفولوژیک و فیزیولوژیک دو رقم برموداگرس

هیدروکربن های نفتی یکی از مهم ترین آلاینده های خاک در مناطق نفت خیز می باشند. حضور این ترکیبات در خاک سبب ایجاد انواع تنش ها در گیاهان شده و شرایط را برای رشد گیاهان نامساعد می سازند. بنابراین، جهت ایجاد فضای سبز در مناطق آلوده نیاز به استفاده از گیاهان مقاوم به این تنش ها می باشد. هدف از این پژوهش، بررسی اثر حضور مواد نفتی در خاک به نسبت های صفر، 1/2، 87/3 و 25/12 درصد وزنی (هیدروکربن های نفتی: خاک) بر ویژگی های مورفوفیزیولوژیک دو گونه بومی و غیر بومی برموداگرس می باشد. این آزمایش به صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار در گلخانه تحقیقاتی دانشکده کشاورزی، دانشگاه صنعتی اصفهان، انجام شد. نتایج نشان داد که حضور 1/2 درصد وزنی هیدروکربن های نفتی در خاک سبب کاهش معنی دار 3/3 و 5 درصدی در میزان رنگ و تراکم چمن ها شد. حضور این میزان آلاینده در خاک، رشد برموداگرس بومی و غیربومی را 1/31 و 3/7 درصد نسبت به تیمار شاهد کاهش داد. افزایش میزان آلاینده های خاک همچنین سبب کاهش معنی دار محتوای نسبی آب و میزان کلروفیل و افزایش میزان پرولین داخلی گیاهان شد. همچنین، افزایش غلظت آلاینده ها تا میزان 1/2 درصد سبب افزایش فعالیت آنزیم کاتالاز گردید. ولی حضور مقادیر بیشتری از این مواد در خاک، فعالیت این آنزیم را نسبت به تیمار شاهد کاهش داد. به طور کلی، در انتهای آزمایش هر دو گونه چمن کیفیت ظاهری قابل قبولی داشتند و در نتیجه می توانند جهت کاشت در مناطق آلوده به هیدروکربن-های نفتی توصیه شوند؛ اگرچه وضعیت کیفیت و رشد برموداگرس غیر بومی در خاک های آلوده بهتر از برموداگرس بومی بود.